Hoe overleef ik de jungle?

Het reistempo is behoorlijk opgeschroefd. Wij schrijven inmiddels vanuit de bus in Cambodja, maar duiken graag nog even terug de jungle van Sumatra mee in. Want dit was toch wel een van de hoogte puntjes van de reis tot nu toe.

We hadden gekozen voor de jungle trekking met 1 overnachting. Als we na deze nacht bij wilden boeken was dat geen probleem, maar wij vonden het wel veilig om met 2 dagen te beginnen in het onbekende. Om half negen 's ochtends gingen we van start vanuit de Rainforest Homestay. Met twee lokale gidsen en twee iets oudere Duitse mannen begonnen we de klim omhoog. Het nationaal park van Bukit Lawang is wel 8.000 km2 groot en staat bekend om zijn Sumatraanse tijgers en Orang Oetans. Beide helaas bedreigde diersoorten, dus erg zeldzaam om in het wild te zien.

Voorafgaand kregen wij een korte maar duidelijke introductie met tips en waarschuwingen. En Mina, de meest beruchte aap van de jungle was daar één van. Een pittige tante die al meer dan 100 beten op haar naam heeft staan, zowel bij toeristen als de lokale bevolking. De tip die samenhing met Mina, was als je haar zou zien of horen, om zo hard mogelijk te rennen. Je kan Mina herkennen aan het feit dat zij als enige Orang Oetan in de jungle op de grond loopt. De rest zit of hangt in de bomen, bang voor tijgers of ander geweld, maar Mina heeft daar maling aan en is voor niemand bang.
Mina eist tol (fruit), bij het passeren en daar is zij erg stellig in. Heb je niet genoeg, dan grijpt ze je. Dus goed naar de gidsen luisteren en tussen hun in blijven lopen was het advies.
En dan hadden we Jacky nog, wel een vriendelijk aap, maar een flinke volhouder. Ook Jacky doet alles voor een volle maag en gebruikt daarvoor toeristen als onderpand. Ze pakt je arm vast en laat niet meer los totdat zij vindt dat ze genoeg fruit heeft ontvangen, soms tot wel 2 uur lang.

Tijd om naar binnen te gaan, na deze aanmoedigende woorden.
Onze eerste ontmoeting met de apen was al na een half uur lopen, toen wij omhoog keken zagen we wel 4 Orang Oetan wijfjes boven ons hoofd slingeren. Zo vrij en vredig als zij zich daar in slowmotion bewogen creëerde een flinke kriebel in mijn buik, wat fantastisch om eindelijk in het echt te zien. Toen wij beter keken, bleken alle wijfjes ook nog baby's bij zich te hebben die onhandig van boom naar boom probeerde te komen. Regen seizoen is baby seizoen werd ons verteld, aangezien de apen uit verveling de liefde gaan bedrijven. Zo veel mogelijk, maar wel met dezelfde aap. De ontmoeting met deze extreem behaarde, rode, mini aapjes in het wild, was voor mij een droom die uitkwam. Wij hadden ontzettend geluk dat we al zoveel Orang Oetans zagen in het begin, aangezien in een normale trekking de teller op 5 in totaal staat.
De jungle op zich zelf was ook een speciale gebeurtenis, alles leek voor ons wel tot drie maal toe te zijn uitvergroot. De mieren, de apen, de bomen en de bladeren, waren gigantisch in vergelijking tot wat wij gewent zijn.
Onze ontmoeting met de volgende aap was een stuk dichterbij. Na een stukje omhoog te zijn geklommen hing daar een aapje van een jaar of 8, vragend om aandacht en eten met de zoetste blik die ik ooit in het echt heb bewonderd. Met een trosje bananen in de ene hand en de camera in de ander, hebben wij de aap gevoerd en mooi op de foto gezet als herinnering voor thuis. Met een voldaan gevoel van deze halve dag was het tijd om te gaan lunchen. Op een open plek in het bos mochten we plaats nemen en binnen 10 minuten werden we verwent met een overheerlijk nasi goreng, een geïmproviseerde fruit bar (gemaakt uit palmbladeren, zie foto's) en vers gebakken kroepoek. Zo creatief en liefdevol als dit voor ons werd klaargemaakt, hadden wij zelden meegemaakt. En daar dachten de Thomas Leaf Monkeys hetzelfde over. Na zo een twintig minuutjes staken er drie zwart/witte aapjes, met een strakke hanenkam de hoek om. De liefste apen van de jungle, uit horen zeggen. Ze kwamen er gezellig bij zitten en waren niet van plan het eten te pikken maar wachten rustig af op het moment dat het werd aangeboden. Uit de mond, op het hoofd, uit de hand of van de grond gaven de gidsen en later wijzelf de bananen aan. Dit leverde grappige plaatjes op en de aapjes hadden onze harten bij deze eerste kennismaking direct gestolen, wat een dotjes.

Om voor het donker het kamp te bereiken waar wij zouden slapen, moesten we even flink doorstappen. Één gids liep constant voorop om de weg te wijzen en de ander ging vaak vooruit om te kijken of de kust veilig was of liep achteraan. In dit geval was dit kleine Andy (Andy nummer 2), die achteraan liep en uit volle borst: MINAAA, MINAAA, MINA!Schreeuwden. Holy shit, als zij als zo van haar schrokken wat moesten wij dan. En inderdaad, achter een boom vandaan, veel te dichtbij zagen we haar op handen en voeten met een starre blik op ons af komen. Zonder na te denken of te luisteren naar wat de gidsen ons opdroegen waren wij er al vandoor. RUN, RUN! Riep Andy nummer 1. Hoe lang, hoe hard en waarheen wisten we niet, maar rennen deden we wel. Andy nummer 2 was bij haar achtergebleven om haar af te leiden met eten, zodat wij veilig konden weg komen. Uitgeput met het hart op hol stopten we uiteindelijk met rennen toen Mina uit het zicht was. Dat ze wilde aanvallen konden de gidsen afleiden van haar blik vertelde ze ons later, vandaar de kleine paniek maar gelukkig waren we net op tijd.

Vol adrenaline stapten we door naar ons kamp, waar Walter (de kok), al in een tentje aan de rivier voor ons het avondmaal zat te bereiden. Blij en opgelucht waren we met het behalen van ons eindbestemming, want het was toch best een intensieve trekking.
Nadat wij ons hadden geïnstalleerd in onze 'tent', hebben we ons opgefrist in de rivier en wederom genoten van een bijzonder lekkere maaltijd. Nog gekaart rondom het kampvuur en verhalen uitgewisseld tot het tijd was te gaan slapen.
Ons bed was niet veel meer dan een matje op een stenen vloer, maar we waren zo moe van zo mooie dag, dat we sliepen als twee roosjes.

De volgende ochtend hadden de mannen voor ons een lekkere pannenkoek met koffie als ontbijt gemaakt en begonnen we rond 10 uur aan de tweede dag.
De tweede dag zou zwaarder zijn, lichamelijk gezien, maar korter dan de eerste. De eerste anderhalf uur zijn we door de rivier gewandeld, waarbij Died zijn slipper kapot ging en dus op blote voeten de barre tocht verder moest. Al klimmend omhoog tegen de stijle bergen op, werd het ons niet makkelijker gemaakt door de regen die naar beneden kwam, steeds harder en harder, zoals het regent in een regenwoud tijdens het regenseizoen. Dus ja, we wisten wel dat de kans bestond, alleen hadden ze ons verteld dat de regen normaal gesproken pas om 4 uur begint en dat 11 uur in de ochtend vrij uitzonderlijk was. Veel aapjes zouden we dus helaas niet meer zien, maar aangezien wij de dag ervoor wel 25 Orang Oetans hadden gespot waren wij zeer tevreden.
Nietsvermoedend liepen we met de groep terug naar de rivier waar onze 'boot' klaar stond om terug te raften, toen plotseling Andy nummer 1 ons een mega hartverzakking bezorgde. Achter een boom die dwarsliggend over het pad lag, leek minstens een gigantisch monster te zitten aan de reactie van de mannen te zien. Als een soort domino effect vielen Didier en Andy 1 achteruit, boven op elkaar, in een poging om achteruit te rennen. Een witte cobra, oftewel een King Cobra, stond rechtop met zijn zijflappen open midden op het pad onze kant op te sissen. Ook onze gidsen hadden dit niet eerder meegemaakt, dus dat was wel verreweg van ideaal. Ze zeiden ons meer afstand te bewaren waarna de slang rustig naar de grond verdween en de jungle in vertrok. Trillende handjes en zwetende voorhoofden werden al snel ingeruild door enthousiasme en grote verhalen van de mannen, want het was natuurlijk ook best wel gaaf, achteraf dan.

Doorweekt van de regen gingen we de boot in, die bestond uit drie aan elkaar geknoopte rubber banden. Walter, de kok, bleek ook kapitein te zijn en zat voorop met één bamboe stok die diende als stuur en een grote glimlach. Op hoop van zegen dan maar. Lachend en gierend gingen we de rivier over en werden uiteindelijk door dit fantastische team veilig afgezet bij de Homestay. Alle lof voor deze mannen, die onze tocht zo geweldig en onvergetelijk hebben gemaakt. Het was moeilijk om afscheid te nemen van de groep, want wel voelde ons hier allebei erg thuis en hadden de grootste lol samen. Maar onze vlucht stond geboekt richting Cambodja, dus we moesten weer door.

Voor wij het vliegtuig namen zijn we drie dagen wezen uitrusten bij Toba Lake in het midden van Sumatra. Een enorm meer die is ontstaan door het uitbarsten van een vulkaan. Het dorp is gebouwd op de krater, met traditionele huisjes en een prachtige omgeving.
Dit waren de laatste dagen in Indonesië, dus we hebben vooral nog even genoten van de mensen en het heerlijke eten. Ons volgende avontuur stond voor de deur, een beetje spannend maar wel erg leuk en heel veel zin in.

Cambodja, here we come!

Hoogtepunt Amber: De baby Orang Oetans
Didier: De trekking zelf en het personeel van Rainforest