Hoe overleef ik Surabaya?

Ons bezoek aan Surabaya, buiten de Bromo om, was puur praktisch. Ik moest mijn visum verlengen om nog langer in Indonesie te mogen zijn en dit ging niet zonder slag of stoot. Zoals wij in NL noodgedwongen met een nummertje plaatsnemen in de wachtkamer, geldt hier, wie het eerst komt die het eerst maalt en dat wordt bloedserieus genomen. Om 7 uur 's ochtends, stonden de lokale burgers in de startblokken nog voordat het hek geopend was. Toen we naar binnen mochten, renden de gehele groep duwend en trekkend richting de balie (met Meilan voorop), om vervolgens alsnog plaats te moeten nemen en te wachten tot het personeel zover was om de dag te beginnen. Deze hectiek ging ons volledig voorbij. Vriendjes politiek en corruptie is hier niet ongewoon, dus voor mij als 'bulé' duurden het uiteindelijk een week in plaats van twee dagen voordat ik mijn correcte visum had. Normaal gesproken een prima tijd om te overbruggen. Maar Surabaya is alles behalve een toeristisch trekpleister en streng islamitisch beïnvloed, waardoor er geen Bintang (bier) in een straal van 35 kilometer te bekennen was.
Voordat het begint te lijken of wij het erg zwaar hebben hier, gaan we snel over op een van de spectaculairste momenten van de reis tot nu toe en slaan wij dit dieptepuntje verder over. Want nu wij toch in de buurt waren en weinig konden doen, vonden wij het wel een waanzinnig idee om de Bromo vulkaan te gaan beklimmen.

Aangezien deze trip behoorlijk aan de prijs is, hebben wij ervoor gekozen om de 'Midnight-bromo Tour' te doen. Wij werden om 23.00uur opgehaald bij onze Homestay in Surabaya, door een privé bus waar technisch gezien zo een 10 personen in pasten. Dus banken plat en even lekker geslapen voor wij na 4 uur rijden aankwamen aan de voet van de vulkaan. Hier stoppen de mini busjes met rijden en zijn enkel jeeps toegestaan om de rit te vervolgen. Dus stapte wij samen met twee andere Engelsen meiden in en hebben een angstaanjagend ritje omhoog gemaakt. Een klein uurtje stijl omhoog, over een asfalt vrije weg met honderden andere jeepjes, die flink tegen elkaar aan het racen waren op wegen zo breed als fietspaden en een flink dal van zo een 500 meter aan ons linkerzijde. Zwetend en met samengeknepen billen kwamen wij uiteindelijk op het zogeheten 'seasand' oppervlakte aan, een woestijnachtig veld dat ligt tussen de vijf vulkanen van het Bromo gebied. Scheurend met de jeeps gingen wij richting het uitzicht punt om de zonsopgang te bekijken met uitzicht over de vulkanen. Koud, heel koud, maar wat een waanzinnig uitzicht. Met een kopje thee en de camera in de hand hebben wij vanaf 4.00uur gewacht tot de zon het gebied kwam verlichten. Zie foto's voor dit prachtige plaatje.
Nadat wij waren uit ge-waaauwd, zijn we weer ingestapt in de jeep richting de Bromo vulkaan zelf. De keuze was lopend of te paard naar boven, dus de keus was snel gemaakt. Schattig paardje (Tommy) uitgekozen en naar boven richting de 250 treden hoge trap gehobbeld. Died was hier overigens niet voor te paaien, dus die liep met de Engelsen en onze gids achter mij en Tommy aan.
- Inhaker van Didier hier: Amber trok de wandeling slecht door haar astma, logisch. Ik had de backpacks inmiddels op mijn rug en buik waarna Amber op het paard sprong en binnen enkele ogenblikken verdwenen was!
Onze gids had ons bij voorbaat mondkapjes gegeven en dit was niet geheel overbodig, des te dichter wij bij de krater kwamen, de sterker de zwaveluitstoot van de vulkaan was te ruiken en te voelen. Deze uitstoot was uitzonderlijk veel op het moment dat wij er waren en het voelde dan ook of je met je neus boven een fles stikstof hing. Dit maakte de weg omhoog heel erg zwaar, voor iedereen, maar bij het behalen van de laatste treden hoorde je het borrelende geraas van de vulkaan je al tegemoet komen. Het knetterharde geluid, de kleur van het vulkaansteen, de oneindig diepe krater en de rook die ervan af stoomt, was elke dollar en inspanning waard. Wat een indrukwekkend spektakel! De Bromo is met zijn 2.329 meter hoog niet de hoogste berg in Indonesie, maar met zijn ligging wel het meest bijzonder om te bezoeken, een onvergetelijke ervaring vonden wij allebei.
De tocht afgesloten met ontbijt in een lokaal restaurantje onderweg naar beneden, om even bij te komen van alle indrukken en vervolgens met ons privé busje weer terug naar de Homestay gereden.

Toen ik mijn visum had ontvangen, zijn wij de volgende ochtend om 6.00 direct naar Sumatra vertrokken, want het was een flinke tocht naar onze eindbestemming. Bukit Lawang, 2.766 kilometer verwijderd van Surabaya, een plaatsje in de provincie Noord-Sumatra. Het doel van deze trip was de lang verwachte trekking met onze roodharige vriendjes in de jungle en daar moesten we wat voor over hebben. De rook van de bosbranden was gelukkig verdwenen vanwege het regenseizoen die begonnen was, dus we waren allang blij dat we er toch heen konden. De vlucht duurde 3 uurtjes naar Medan, de hoofdstad van Sumatra en hiervandaan moesten wij met de ALS-bus, een medium bus, richting Binjai om daar over te stappen in een minibus. Dit alles was op aanraden van Nela, de eigenaresse van de Homestay die wij hadden geboekt. Maar toen wij in de ALS lekker lagen te slapen, werden wij na 2,5 uur zonder pardon de bus uitgezet.
Meneer: 'Bukit Lawang?! OUT!
Wij: 'But we need to go to Binjai first!
Meneer: OUT!
Backpacks eruit gegooid en weg was de bus. Nogal verward stonden wij langs de weg van de hele gebeurtenis toen we twee jonge jongens met een busje naar ons zagen zwaaien, die 'toevallig' naar bukit lawang reden. Jaja.. Nu viel het kwartje wel. Aangezien we midden in niemandsland stonden, hadden we weinig keus dan bij hun in te stappen en de 100.000 (€ 6,-)te betalen die ze vroegen. Eenmaal aangekomen in Binjai werd het nog een stukje onaangenamer, want de jongens eiste nog 150.000(€ 9,-) voordat ze door zouden rijden naar Bukit Lawang en een groep van 10 mannen verzamelde zich om ons busje heen. Hangend door de raampjes en vragend om geld hebben wij gelukkig voet bij stuk gehouden. Voor die € 9,- kan je minder moeilijk doen zou je zeggen, maar ze moeten niet het idee krijgen dat ze ons alles konden maken bedachten wij voor de eigen veiligheid. Dus na wat onderhandelen hadden wij Nela opgebeld en de situatie uitgelegd waar wij momenteel in zaten. Dit bleek al snel een beruchte pittige tante, want na dit telefoontje waren de mannen verdwenen en reden we toch voor de afgesproken prijs richting Homestay.
Onderweg hadden wij nog 4 oudere dames en 2 kinderen opgehaald en met dit gezelschap zijn wij richting de jungle vertrokken,de sfeer was weer een stuk prettiger gelukkig. 5 uur reizen in een lokaal busje in 30 graden, zonder airco noch deuren met veel te veel mensen, is een ervaring die je toch een keer meegemaakt moet hebben. Mensen springen op en aan, even stoppen voor een praatje hier en daar, achterdeur met man en macht repareren onderweg én weer door. Dichterbij de bevolking kom je niet op deze manier en het scheelt je ook nog eens €40,-, wij hebben er alsnog wel erg van genoten. Ondertussen kwamen wij steeds dieper in de jungle en de omgeving waar we doorheen reden met de minibus was subliem. Bukit Lawang, was als een dorpje uit een Disney film, aan de rivier, hoog in de jungle. Voor de laatste 200 meter naar de Homestay, Rainforest, moesten wij een tuk-tuk nemen omdat de weg hier plotseling ophield. En het regenwoud zou het regenwoud niet zijn als het juist op dat moment met bakken uit de hemel zou storten. Meneer van de tuk-tuk vond het ook wel mooi geweest en durfde niet met zijn wagentje over het jungle paadje door dit weer, dus werden wij wederom ons transport uitgeknikkerd. Jalan - Jalan! Riep de man, oftewel lopen! Ja die hadden we wel begrepen, zeiknat kwamen we na 12 uur reizen dan eindelijk aan in ons stulpje waar we 4 nachten zouden blijven. Een klein paradijsje tussen de apen.

Gezien de lengte van dit verslag en de verhalen die wij hebben opgedaan tijdens de trekking, splits ik dit bericht in tweeën. Één verslag zal nog te kort zijn om te verwoorden wat wij gezien en meegemaakt hebben in de jungle, maar ik ga weer hard mijn best doen om alles op een rijtje te krijgen. Voor nu houd ik het hierbij en kort hierop zal deel twee verschijnen. Wij zitten momenteel in Medan, de hoofdstad van Sumatra en vliegen morgen voor 1 nacht naar Kuala Lumpur. Malaysian Airlines heeft een wijziging in onze vlucht naar Cambodja doorgevoerd waardoor wij 1 overnachting hebben in KUL voordat wij doorvliegen. Fareez (een vriend van hotelschool) woont hier en heeft ons aangeboden om ons mee te nemen het nachtleven in en 's avonds overnachten wij in een luxe hotel op kosten van MA. Fijne verassingen vinden wij zelf.


Lieve allemaal, wij gaan met een traan en een klein beetje pijn in het hart afscheid nemen van indonesie en ons klaar maken voor nieuwe uitdagingen in nieuwe landen. Tot snel weer en een hele dikke knuffel uit Medan.

Hoogtepunt: Bromo
Dieptepunt: Ambassade in Surabaya