Laos - The Loop

De busrit van Cambodja naar Laos, duurde 17 uur, in en uit mini bussen, grote bussen en sleeper bussen. Het meest merkwaardige gedeelte van de rit betrof het overgaan van de grens. Dit staat bekend om duistere praktijken, afzetten van toeristen door zo veel mogelijk geld te vangen voor een visum, waarvan ze weten dat je niet zonder kan. Door de corruptie is het lastig te achterhalen wanneer je de juiste persoon treft. Je wordt uit je busje gehaald bij aankomst, en verwezen naar een loket door iemand die opduikt uit het niets. Vier verschillende loketten word je langs geleid om te betalen voor de registratie, voor service kosten, voor papierwerk, je pasfoto, het visum zelf en nog tal onzichtbare handelingen. PAY, eiste het mannetje achter loket nummer vier na mijn achterdochtige blik. Dat wordt dan $45,- dollar, in plaats van $30,-, "offcourse sir, my pleasure", als Nederlander betaal je immers ook nog de hoofdprijs, in tegenstelling tot andere nationaliteiten. Waar dit op gebaseerd is, weet niemand. Ironisch genoeg voelt het minder erg om afgezet te worden als je het van te voren al weet, dus het geld betaald en de man een vriendelijk knikje nagegeven.
Eenmaal de grens over begon het landschap zich langzaamaan te veranderen in heel veel meer groen, gigantische rotspartijen en rijstvelden tot aan Thakhek, waar wij naartoe gingen voor het rijden van The Loop.

The Loop is een 500km lange motor route die begint en eindigt in Thakhek in het zuiden van Laos. Na wat research op het internet hadden wij begrepen dat de wegen behoorlijk pittig zijn om te rijden omdat deze voornamelijk off-road zijn. Dit was voor ons een fantastisch excuus om te kiezen voor de iets duurdere 'dirt-bikes', de crossmotoren, inplaats van de gewone scooters. Dus bij ene meneer Wang twee motoren gehuurd voor €8,- per dag en begonnen aan de gaafste rit van zuid-oost Azië.

De eerste dag was de mooiste van allemaal. De natuur waar je dwars doorheen scheurt is ongewoon prachtig, net als de Mekon rivier waar je niet vanaf lijkt te komen. Deze loopt door het hele land, langs de grens met Cambodja richting Vietnam, vanuit China helemaal tot aan Thailand. Het landschap zelf is een combinatie van jungle, woestijn, grotten en rotsachtige gebergte.
Na ongeveer een uur op de weg, waren wij gestopt om de zogeheten Boeddha Cave te bekijken. Los van de omgeving waar de grot zich in bevindt, was de bezienswaardigheid zelf een blamage. De 100 Boeddha beelden die je in de grot zou moeten aantreffen waren nog geen 15cm hoog en stonden achter dranghekken waardoor je deze eigenlijk niet goed kon zien. En inplaats van een gigantische grote grot zaten er 5 locale mensen luidruchtig televisie te kijken en donaties te ontvangen voor de goden op een oppervlakte van 2 bij 2. Dus na 5 minuten waren we 10 dollar lichter en een beetje beduusd toen wij eenmaal buiten kwamen van wat wij hadden gezien. Zonder effect nog hard aan het loket geroepen wat een afzetters het zijn en toen snel doorgereden naar grot nummer 2.
Grot nummer 2 was wat je van een grot verwacht. Donker, vochtig, vol met vleermuizen en de meest unieke vormen van stalagmieten en stalactieten, erg mooi en tegelijkertijd erg duister. Ondertussen waren we al 4,5 uur onderweg, behoorlijk aan de stoffige kant en lekker bezweet. Op de route lag een 'cool spring' waar je kan zwemmen en afkoelen. Hier met mede Loop rijders een verfrissende duik genomen, voordat wij het laatste stuk naar de slaapplaats zouden afleggen. Eenmaal aangekomen bij de Homestay werden wij verwent met een overheerlijke BBQ en hebben wij rondom het kampvuur nagenoten met een biertje van een te gekke dag.

De tweede dag, was ons doel om de Blue Lagoon, een turquoise blauwe waterbron te vinden en dan door te rijden tot aan de grootste en populairste grot van Laos, de Kong Lor Cave.
Onderweg was de weg een stuk woester en leuker om te rijden, onverharde woestijnachtige oppervlaktes waar we doorheen moesten crossen, waarbij alleen wat groepen koeien zo nu en dan in de weg stonden. Na drie uur zagen we eruit als twee bedolven zandmannetjes maar hadden de Blue Lagoon bereikt. Zoals belooft, een sprookjesachtig turquoise gekleurde waterbron in het midden van de jungle. Heel erg mooi en heel erg lekker om in te zwemmen na zo een intense rit.
Het tweede gedeelte van de dag ging iets minder soepel dan gepland. Toen wij eenmaal de asfaltweg hadden bereikt, begon de motor waar ik op reed, rare trekjes te vertonen en zwiepte heen en weer als een dronken toerist. De moed zonk ons een beetje in de schoenen toen we zagen dat de volledige as van het achterwiel gebroken bleek te zijn. Wij waren 15km verwijderd van het eerst volgende dorp en 30km van de eindbestemming, lopen zat er dus ook niet in. Op hoop van zegen belde we de eigenaar van de motor om uit te leggen waar we waren en wat er was gebeurt. "Dont worry! I have friend!", zei meneer Wang. En voor we het wisten, stond de vriend inderdaad met een grote pick-up voor ons neus. Het was de eigenaar van een Homestay niet al te ver weg en hij had een garage naast zijn huis. Dus de mannen hadden de motor achterop de auto geladen tot de meneer zei tegen Didier; "Now, you go on top". I don't think so, probeerde ik nog. "Yes, I dont have rope". Aangezien de man ons uit de brand kwam helpen in niemandsland, konden we moeilijk tegensputteren en gingen dus mee in dit idiote plan. Didier werd op de motor gehesen, om deze in balans te houden, bovenop de truck en ik erachteraan met motor nummer 2. Dus met de go-pro in de hand volgde ik deze bizarre actie en filmde al giechelend hoe died daar wiebelend op de truck door de bergen naar beneden ging. Levensgevaarlijk, maar ook weer mooi om mee te maken vooral omdat alles goed ging. Eenmaal bij de garage kwam acht man sterk zich bemoeien met onze motor en gingen direct aan de slag.
Toen wij de volgende ochtend wakker werden, stond het groene racemonster als nieuw voor de deur. Geweldig, wat een toppers, nu konden we de trip alsnog voltooien.

Dag nummer drie stond in het teken van de Kong Lor Cave. Een grot van 7 kilometer lang waar je met een houten kano doorheen vaart. Met een zaklamp op je hoofd en een zwemvest aan verken je in het pikkedonker de grot van binnen met een klein groepje van vier. Best wel spannend vond ik, maar wel heel erg gaaf.
De rest van de rit hebben wij flink doorgereden om voor het donker thuis te zijn, dit hadden wij op 2 uur na niet gered. En net als we dachten dat we alle ellende hadden gehad, bleek het licht van motor nummer 2 niet te werken waar ik op reed. Bedenkende dat wij op een compleet onverlichte snelweg reden door een bosgebied met groot vrachtverkeer, was dit natuurlijk verreweg van ideaal. Maar veel keus hadden we niet, aangezien er geen enkele Homestay aan de weg te bekennen was om te overnachten. Er zat niets anders op dan door te rijden, dus hebben wij de laatste 100km achter een vrachtwagen aangetuft die de weg voor ons verlichte samen met een motorrijder die hielp bij te schijnen helemaal tot de eindbestemming. Gebroken na 9 uur op de motor kwamen we aan bij meneer Wang. Die stond ons trots op te wachten in zijn winkeltje en feliciteerde ons met de overwinning. En een overwinning, zo voelde dit inderdaad, wat een belachelijk toffe ervaring. De hele route, voor zowel onervaren als ervaren rijders is echt het mooiste dat je in Laos kan doen. Wij hebben zo ontzettend genoten van de unieke natuur en de onverwachte wendingen onderweg, alle lof voor dit prachtige land.

Na een goede nachtrust zijn wij de volgende ochtend doorgereisd naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Wij moesten hier ons visum regelen voor Thailand en dit ging weer op zijn Aziatisch. Laos splits ik daarom op in twee delen, in het volgende verhaal gaan we van Vientiane door naar Vang Vieng en eindigen in Luang Prabang. Waar wij weer de meest gekke dingen hebben mogen meemaken.

Voor nu alvast ontzettend fijne kerstdagen. Wij zitten momenteel in Thailand en vieren kerst in Chiang Mai met 30 graden en een bord rijst. Weer eens wat anders dan sneeuw en vleesfondue. We missen jullie een beetje meer op dit moment, maar gaan genieten van de dagen samen. Eet jullie vol en laat je lekker verwennen.

Heel veel liefs van ons.

Hoogtepunt Amber: het gevoel van vrijheid
Hoogtepunt Didier: de crossmotor (en het geluid)
Dieptepunt: laatste twee uurtjes naar huis