Lombok - Paradise Island

Zondag 18 Oktober- Wonder boven wonder was onze driver op tijd om ons richting Lombok te brengen. Vanaf de haven, Padang Bay in Bali, hebben wij de 'Fastboat' naar dit buureiland genomen. Vijf uur later en drie eilanden verder kwamen wij aan, van te voren een Homestay geboekt bij een Nederlandse vrouw die voor de liefde naar Lombok was verhuisd, die moesten wij natuurlijk leren kennen. Suzanne heette ze, heerlijk om weer even alles op z'n Nederlands te kunnen regelen. Pannenkoeken gegeten, pepernoten uitgedeeld aan de kids en 1 nacht geslapen bij deze lieve familie.
Het plan was om een rondje eiland te doen in 5 dagen en suzanne was zo aardig om voor ons een scooter te huren en onze bagage bij haar te stallen zodat we even zonder grote backpack op pad konden gaan.

Dus de volgende ochtend zijn wij richting Kuta-Lombok vertrokken. Gelegen in het zuiden van Lombok, een surfer dorpje aan de witte stranden met koraal blauwe zee, zoals ons was verteld. En niks was minder waar, wat een ongelooflijk ontspannen, vrij en paradijselijk stukje aarde is dit.
Wat ons het meest verbaasde was de volledige onaangetaste natuur, geen grote resorts of veelte duren restaurants langs aangelegde boulevards. Maar een klein hipster dorpje met prachtige stranden zonder overvloed aan opdringerige taxichauffeurs, discotheken of 'tourist information' stands.
De dag na aankomst zijn we op de scooter naar Selong Belanak strand gegaan. Een buitengewoon, uitgestrekt stuk parelwit strand, de absolute winnaar tot nu toe. Surfboard gehuurd (€3,- voor de hele dag) en Died niet meer gezien.

In de avond hebben wij bij een lokaal Sasak restaurantje een curry met kip zitten weg smullen voor € 2,-. Gevolgd door een drankje bij een Volkswagen bus die omgetoverd was tot bar, met enkel wat tonnen en boomstammen als zitjes, 1 slinger in de lucht met gekleurde lampjes en verroeste olielampjes op de 'tafels'. Wat een heerlijk sfeertje hier, met biertje in de hand en een volledig 'zen' gevoel hebben wij vanuit deze plek de volgende bestemming geboekt.

Op aanraden van Suzanne, zijn wij richting Tetebatu vertrokken, een plaatsje onder de Rinjani, midden in de jungle. Met welk doel wij hiernaartoe gingen, wisten we eigenlijk allebei niet. En onderweg hierheen,had onze grote vriend Google maps ons opnieuw in de zeik genomen. Dwars door de rimboe gereden richting een bestemming die een uur verwijderd was van de juiste locatie. En zoals wij al eerder hadden ervaren, zijn de scooters hier niet voor gemaakt. Wederom verdwaald, mét een lekke band.. Touché.
Met het laatste beetje optimisme in gedachten dat het altijd wel goed komt, hadden wij niet al te ver weg een garage gevonden en zijn inderdaad uiteindelijk na 4 uur rijden bij de bungalows gearriveerd (Hakiki Inn bungalows).

De huisjes stonden midden in de rijstvelden, tussen de Rinjani-vulkaan en metershoge bergen, over ons uitzicht hadden we dus niks te klagen. Maar wat we hier konden doen wisten we eigelijk ook niet, dus zijn we eerst even bijgekomen van de rit tijdens een lunch in het restaurant. Aris, een werknemer van Hakiki, vroeg ons of we het leuk vonden om de traditionele dorpen met hem te bezoeken waar men potten bakt, bamboe attributen maakt en sarongs worden geweven. Voor de €6,- voor het ritje er naar toe hoefde we het niet te laten, dus klommen we de scooter weer op, achter Aris aan.
De lokale bevolking ziet hier zo weinig (tot geen) toeristen, dat wij onderweg werden aangegaapt door menig dorpeling of werden achtervolgt door groepen blije, zwaaiende kinderen. Als het koninklijk paar gingen wij de straten door en kwamen onderweg nog een bruiloft ceremonie tegen waar wij even waren gestopt. Omdat ook hier, wij meer het aandachtspunt waren van de hele happening dan het bruidspaar zelf, zijn we na een aantal mooie foto's en high-fives maar gauw doorgereden.
Bij aankomst werden wij ontvangen door een meneer die ons al had verwacht, ze lijken elkaar hier wel allemaal te kennen en nam ons mee de dorpen in. Tijdens de wandeling er naar toe keek ik al mijn ogen uit, overvolle huisjes van klei zonder bed of interieur, waslijnen met kleding door de straten en op iedere hoek oude omaatjes die verkrompen hun werk op de grond zaten te doen. Ondertussen werd ons verteld hoe het proces in zijn werk gaat, schijnbaar werkt het hele dorp samen aan 1 sarong. De dure variant kost drie weken waarbij de dames 9 uur per dag zitten te weven en dit verkopen in een gezamenlijke winkel of exporteren naar eilanden als Bali. Voor de bamboe en pottenbak dorpen geldt hetzelfde proces, bizar om te zien en te bedenken dat wij hiervoor hard ons best staan te doen om af te dingen, terwijl deze mensen voor die €3,- weer een week kunnen eten. Ook al voelde wij ons toch een beetje opgelaten over het feit dat wij rond komen kijken en fotograferen hoe slecht zij het hier hebben, zien zij het toch weer als een bron van inkomsten. En werden wij wederom ontvangen met een oprechte glimlach en open armen. Zij leven van het geld dat wij brengen, dus met dat in ons gedachten voelde het wel wat minder vervelend. Een extra centje gegeven en zwaar onder de indruk de dorpen verlaten.
Bij het verkooppunt van de kleding en sarongs, hadden ze ons ingewikkeld in de traditionele trouwkleding van het eiland en het vrouwtje van de bamboe winkel had de ringen voor ons gevlochten. Died met een fantastische tulband om zijn hoofd, paste zo in de toverklas van Harry Potter, zie de foto's.

Toen wij terug waren bij de bungalow en het donker werd, bleek de stroom in de hele stad te zijn uitgevallen. Dus met een schoteltje en twee kaarsjes erop, kwam er een mannetje naar ons toe en zei op zijn beste Engels: 'I am sorry, can take 30 minutes, 2 hours, or all night, have good evening'. Ja bedankt meneer, jij ook een fijne avond.
Met schotel en al, zijn wij in een hutje gaan zitten van het restaurant en konden tot ons grote verbazing, alles van de kaart kiezen. Een beetje huiverig voor wat er komen ging, zaten wij in het pikken donker (behalve de twee kaarsjes) als enige gasten in de rijstvelden met een Bintang te kaarten. Met 1 zaklamp, een eigen gemaakt vuurtje en heel veel humor, hebben deze toppers een wereld maaltijd voor ons klaar weten te maken en was dit toch wel uitgelopen op een erg romantisch avondje.

De volgende ochtend zijn wij weer op pad gegaan met Aris. Een wandeltocht van 7 uur die wij waren begonnen in de rijstvelden bij de
Bungalow. Tijdens het lopen heeft hij ons alle werk processen uitgelegd van de verschillende etenswaren, de tobacco plantages laten zien, evenals alle specerijen die wij uit een potje van de supermarkten kennen. Op de route kwamen wij regelmatig Black Monkeys tegen, die enkel op Lombok te vinden zijn, zo blij als een kind met iedere aap die voorbij slingerde. En niet te vergeten de omgeving, want die was weer buitengewoon prachtig. Boven op de top van de jungle, hebben wij een bamisoepje gegeten, met een kopje koffie en zijn door gegaan naar de watervallen in het nationaal park. Niet zo indrukwekkend als de watervallen die wij gezien hadden in Bali, maar wel mooi en lekker om even in op te frissen. Per toeval zaten hoge piefjes van de regering bij dezelfde watervallen om foto's te maken voor promotie van het eiland. Ongegeneerd werden wij ook in de fotoshoot mee genomen en hebben naderhand een lift naar huis gekregen, voor niets gaat de zon op en zeker niet na 7 uur lopen ;)
Ik hoef denk ik niet te benadrukken hoe verrassend leuk deze dagen waren. Na het uitchecken hebben wij het personeel in het hart gesloten en afscheid genomen van Tetebatu.

Het ticket dat wij gekocht hadden voor de boot, was een retour ticket vanaf de Gili eilanden. Hier zouden wij na de week lombok, twee dagen verblijven en vooral niet veel ondernemen. Dus lekker gelegen op de strandjes en het eiland rondgefietst. Veel meer verslag dan zon, zee, strand en een avond uit kan ik hier niet van geven. Alleen maar dat wij erg genoten hebben en uitgerust terug naar Bali zijn gegaan.

Ons originele plan was om door te vliegen naar Sumatra. Maar gezien de ellende van de bosbranden, stellen wij dit voorlopig uit. Momenteel zitten wij te wachten op het vliegveld om naar Surabaya (Java) te vliegen (met 2 uur vertraging) waar ik mijn visum ga verlengen bij Jiwanto en we hoogst waarschijnlijk de Bromo vulkaan gaan beklimmen. Om het reis motto, 'leven bij de dag' aan te houden, weten wij dus net zo min als jullie wat deze week zal brengen. Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van onze verhalen, veel liefs vanuit Ngurah Rai airport Bali.

Dikke knuffels

Hoogtepunt Am: Traditionele dorpen
Hoogtepunt died: Kuta-lombok

Dieptepunt: Google maps